Και κάμω ετσέ, κι ήντα να δω...
Τον Κανελλάκη και σπάρασε...
Πως έχωμενε λέει το καλύτερο σκοπευτήριο, και το ‘χουνε ένα χρόνο δα κλειδωμένο, και θέλει και τρια εκαττομύρια εβρά να ξαναστηθεί στα πόδια ντου, κι ήντα θα κάμωμε εδά, απού είναι ένα από τα καλύτερα του κόσμου, και το ‘χαμε σασμένο για τους Ολυμπιακούς, κι άμα θα φεύγανε από το Μαρκόπουλο, θα ‘ρχούντανε λέει κόσμος να παίζει τζι μπαλωθιές του να κουλαρίζει το μέσα ντου, απού τον έχουνε να μπαϊλντίζει καθημερνώς με τση ‘δήσεις και τα ντουχιουντίσμαντά ντου.
Μα καλά, ένα πράμα δε μπορώ να καταλάβω. Είμαστε τόσονα γρόθοι εμείς οι Ελληνάρες, απού και στα αθλήματα βρίσκομε αφορμές να είμαστε κρατημένοι και σκεφτικηστές, σάπμως άμα θά ΄χει ο άλλος ένα φλομπεράκι με τον αέρα, ντε λόγω είναι και τρομοκράτης.
Ή άμα ο άλλος κουβαλάει το ποζέ ντου το δίμπαλο, με τα φυσσίτζια ντου, ντε λόγω είναι και τρομοκράτης, ειδικώς δε άμα είμαι και μαυριδερός και έχει και κανένα μουσάκι περίεργο, έ, τότεσας α φοβηθεί και κανένας ασπροκώλης κιοτής, και δε α θέλει να ΄ρθει στη πατρίδα μας, απού τρώμε και μπαστρουμά, και άμα τακάρωμε και τους μπόρδους, εεεεεε μπομπαρντίερ που μας χρειάζεται, απαράδεκτοι και βρομοκώληδες γραικύλοι, απού θέτε και βασίλισσα και τέθοια....
Μα ήντα διάολο ‘παθα δε γατέχω. Σάμπως παράκαμα τον καλό και τον γονυπετή, θαρρώ πως υπήρχε και λόγος, και σάμπως δεν εκάτεχα ήντα ‘θελα να κάμω, και έχασα τον μπούσουλα, θαρρώ πως εσταμάτησε η σκέπση μου για ένα λεφτό...
Και έκαμα και το κόπο να σταματήξω και τσ’ άλλους, σάμπως και μου καμε για τ’ άλλο το μισακιό μου κιοσές ο ξαθομπάμπουρας. Να πεις δεν είχενε ομορφιά; Περίσσα... Αλλά ήντουνε και τα κοράκια απού ‘χε μαζωμένα για τα θύματά ντης, μα δεν εκάτεχε θαρρώ πως κιανείς πεθαίνει και αναστένεται σ’ αγαπημένη αγκάλη, κι ήθελε κόλπα σα και κείνα απού λένε στο παραμυθιώ τση κοπελιές.
Μωρέ σεις, αμα τηνε δείτε, πείτε της πως όπως λέει και ο Λουδοβίκος, έχω σβήσει το κζύλο στο νερό, ήκαμά το κάρβουνο, και έγραψα κιονά το ‘περιμένω’, με κάθε τρόπο απού κάτεχα.
Για κιονά σας λέω.
Κάμω ετσέ, και θωρώ τον Κανελλάκη και σπάρασε.
Γιάντα μωρέ να μην έχω τον τρόπο να βγάλω ‘κείνηνα την έκρηξη να παει στο διάλο το ντουγιούντισμά μου, απού κουβέντα δεν μου πέμπει;
Αφήσετέ με μωρέ, μην αρχίσω να βαρούχνω δεξόζερβα, και όποιονε πάρει ο διάολος, το ζώρε απού ‘χω στο μπέτη, με τόσονα κακό γύρα μου, και να μην έχω μάθια να χαθώ, και ποιος θα μου το μερέψει;
Μα πρωτίστως, θα πάρει ο διάλος εκείους απού ‘χουνε κλειδωμένο το σκοπευτήριο, και θέλουνε να αφήνουνε τον κόσμο ετσά ανεξημέρωτο και αμπαλώθιαστο, να παίζει η κεφαλή ντου, και να τα μαζεύουνε δημοσιογράφοι, γιατροί, δικηγόροι, εξουσιαστές και αφεντόδρακοι, να μας έχουνε με χαπάκια κλειδωμένους στην τηλεόραση, για να μην καταλάβει η γυναίκα ντως πως έχουνε πηδήσει τη γραμματέα, ή τι στο διάολο άλλο θα μας ταΐσει ο κάθε αλήτης αμερικάνος, και να μην ξανοίγουμε το σπίτι μας και την οικογένειά μας.
Τα ‘πα, να πεις δεν τά ‘πα;
Εδώ τα ‘γραψα κιόλα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου