Μερα καλοκαιριου

Περνά η μέρα αργά.
Σέρνεται νωχελικά.
Απλόχερα στη δίνει ο χρόνος να την διανύσεις σαν εποχή,
να την ζήσεις σαν γιορτή
με γέλιο να την στολίσεις.

Κοίτα τη πως στον ήλιο λαμπυρίζει.
Παίξε με τις αχτίδες της ώσπου να ξεψυχήσουν.
Κλείσε στην πράσινη ματιά τα δέντρα όλου του κάμπου,
όλο το μπλέ της θάλλασας,
το άπειρο του πελάγου.

Κατόπιν σε μια γωνιά υγρή
τον ήλιο σαν βυθίσεις
τρέξε στη νύχτα μια φωνή να ψυθυρίσεις.
Τρέξε το χάδι του ανέμου να το νοιώσεις
κι όλα τα μάτια αγαπημένων να ζυγώσεις.

[Από το πρώτο Womad έχω να δω την Αννα Π. Που βόσκεις ρε; :P]

{Από: ΛΙΚΝΙΣΜΑΤΑ, εκδόσεις Μαυρίδης, Αθήνα 1996}